door Annelies » vr feb 08, 2008 2:12 am
Mijn ziekte-geschiedenis.
Al heel jong, werd ik door mijn moeder meegenomen naar de dokter omdat ik hevige zwellingen en vreselijk veel jeuk had. Ik weet nog, dat ik regelmatig gewikkeld werd in met azijn doordrenkte doeken.
De huisarts zei , dat ik een nerveus kind was en er werd valium voorgeschreven.
Ziek zijn, was geen optie in ons gezin, het bestond niet!!!
Ik was heel lang kind, had niets te zeggen, mocht ook niet.
Ik was 14 toen ik ging/moest werken.
Ik ben op mijn werk in elkaar gezakt, omdat ik niet meer kon staan door de enorme pijn in mijn rug. Mijn baas liet me onmiddellijk naar de dokter brengen. De huisarts kwam, 3 dagen later, met de uitslag bij mijn ouders thuis en vertelde , dat ik een nierbekken-ontsteking had. Ik werd direct het bed ingestuurd. Mijn ouders hadden tot op dat moment mijn klachten niet serieus genomen, mijn werkgever wel. Ik was heel erg ziek! Toendertijd kon het dodelijk zijn. Moest 6 weken in bed blijven.
Ik was 15 jaar.
Een full-time werkend kind.
Jeugdpuistjes heb ik nooit gehad, wel enorme ontstekingen op mijn wangen. En steeds op dezelfde plekken. Heel erg pijnlijk, maar ik wist niet beter.
Zo subversief als enigst dochter , die geen toekomst dan alleen een aanrecht voorbestemd was, ben ik op 18 jarige leeftijd naar een huidspecialist gegaan voor de littekens op mijn wangen.
Ik had opnieuw een hele dikke hand, die enorm jeukte. Ik kwam bij hem voor mijn wangen, maar hij vroeg me naar mijn dikke hand.
Ik vertelde, dat ik dat al heel erg lang had, elk jaar wel een paar keer, dan mijn hand, mijn voeten, mijn gezicht en overal op mijn lichaam. Ook vertelde ik dat het jeukte als een gek.
Hij gaf mij een injectie in de hand, de jeuk verdween en de zwelling was heel snel weg.
Het bleken muggenbeten te zijn, waar ik allergisch voor was.
De huisarts had altijd gezegd dat het zenuwen waren en kreeg weer valium voorgeschreven !!!
Kort daarna heb ik mijn eerste allergie-onderzoek gehad in Amsterdam. Kreeg 24 prikken in mijn rug, de eerste was om te zien of ik gevoelig was, mocht daar niet op reageren. Bij de eerte prik verging ik al van de jeuk.
Ik heb 24 prikken in mijn rug gehad en moest terug met de trein naar Alkmaar. Ik verging van de jeuk.
Uitslag: allergisch voor, huismijt, chocolade, aardbeien, katten, zware metalen , sterke kruiden enz. enz. enz. Er kwam geen eind aan die lijst.
Dat onderzoek heb ik in de jaren daarna nog twee keer gehad. Uitgebreider steeds met dezelfde uitslagen en wat daarbij nog ontdekt werd.
Dat was oppassen dus.
Ik werd ziek toen ik 22 jaar was.
Had de ziekte van Pfeiffer.
Wat een ellendige periode was dat in mijn leven. Zo ontzettend moe, opstaan, koffie zetten en , als het al lukte, de koffie meenemen naar de woonkamer, om daar op tafel weer in slaap te vallen, op de tafel zonder ook maar een slok koffie genomen te hebben. Had geen herinnering van gebeurtenissen, vergat waarom ik boodschappen ging doen, vergat mijn portemonaie mee te nemen en herkende zelfs mensen niet meer.
Ik weet vaag nog, dat ik eens thuis kwam en mijn broer daar was, wachtend op mij.
Ik had bloed stromend langs mijn gezicht en had geen idee, wat er gebeurd was. Er was iets met een deur bij V&D, of zo, meer wist ik niet.
Ik wilde alleen maar naar huis.
Ik weet, dat ik drie keer het allergie-ondezoek heb ondergaan, steeds met dezelfde uitslagen, gewoon heel erg allergisch.
Maar ik kreeg ook mijn eerste onderzoek naar de werking van mijn schildklier, want die was duidelijk verdikt.
Dat was heel erg eng.
Ik kreeg radio-actieve rotzooi ingespoten, die de werking van mijn schildklier moest vaststellen. Niets te vinden, ondanks een duidelijke verdikking van mijn schildklier.
Dat onderzoek heb ik drie keer gehad, de eerste in Alkmaar de andere twee in Haarlem, wel duidelijk verdikte schildklier, maar geen afwijkingen.
Rond mijn 26ste jaar kreeg ik astma. Mijn vriend heeft mij eens naar het ziekenhuis geraced, omdat ik helemaal blauw zag en geen adem meer kon krijgen. Hij herkende het, want hij had zelf astma.
Een mondspray voor Becotide en Ventolin. Dat heb ik jarenlang moeten gebruiken. Mij werd verteld dat ik daar mee moest leren leven.
Dan is er een periode van heel hard werken en vooral niet ziek mogen zijn , want zo ben ik opgevoed. We klagen niet !!! Ziek zijn komt vanzelf en zal vanzelf ook wel weer weggaan, werd er gezegd.
Heb een operatie ondergaan, waarbij twee gezwellen uit mijn liezen zijn verwijderd.
Verder elk jaar de griep, die behoorlijk was. Veel koorts en erg afvallen. Maar iedereen had de griep. En altijd wel ergens een ontsteking in mijn lichaam.
Mijn opvoeding gaf mij een stop-verbod om ziek te zijn. Ik studeerde en werd in het derde jaar erg ziek. Een dubbele longontsteking.
Mijn studie-maat heeft mij letterlijk de trappen opgedragen van de de academie. Ik moest en zou mezelf bewijzen.
Nu voel ik geen enkele trots meer daarop, maar ik weet nu wel waarom ik toen deed wat ik deed.
Bij de minste of geringste kou en vochtigheid, kreeg ik "dooie"vingers. Soms zo erg, dat ik mijn eigen jas niet eens meer uit kon trekken. Spierwit en van alle bloed ontdaan waren mijn vingers dan. Maar ja, had ik altijd al, dus .....
Begin mijn 40ste jaar ging ik bij een operette/musical vereniging, waar we zangles kregen van een erkend leraar. Een jaar daarna, merkte ik, dat ik veel minder last had van benauwdheid. Dat moest wel door de zanglessen gekomen zijn. Ik was sopraan.
Daarna ben ik gaan zingen ipv mijn medicijnen te gebruiken en merkte, dat dat heel erg goed hielp. Vervolgens heb ik nog een aantal andere ademhalingsoefeningen geleerd via yoga.
Ik was inmiddels getrouwd.
Een hele tijd heel erg hard werken, had in inmiddels mijn eigen tafeltennisvereniging, werkte voor de vakbond, full-time bij de Soc. Dienst als Bijst. Maatsch. werkster en het huishouden.
En wat ik zo graag wilde, kinderen, kwam de maand nadat we getrouwd waren en ik afgestudeerd was. Ik was zwanger.
Ik heb een meer dan geweldige zwangerschap gehad. geen ochtendmisselijkheid in het begin, alleen een beetje maagzuur op het eind. Ik voelde me zo mooi met mijn dikke buik.
Mijn zoon werd ook geboren na drie keer persen.
Na ruim een half jaar, na de geboorte van mijn zoon , kreeg ik angstaanvallen. Mijn baby was een half jaar en ik dacht maar: stel dat ik dood ga. Hij zou nooit zijn moeder herinneren.
Ik werd ziek en begreep pas veel later , waarom ik ziek werd.
Ik had enorm veel pijn in mijn rechterlies.
Zo ontzettend veel pijn, ben ermee naar de dokter gegaan. Foto's laten nemen, niets te vinden. Fysiotherapeut geweest, de pijn bleef. Na maanden hield het zomaar op.
Kreeg medicijnen die hun werk heel goed deden, seroxat en oxazepam. Hartkloppingen en doodsangsten. Echte doodsangsten, die uit het niets kwamen. Zo voelde ik me goed om op het volgende moment zeker te weten dat ik zou sterven aan de hartkloppingen en alles wat er in mijn lichaam gebeurde.
Er was altijd een ontzettend onrustig gevoel in mijn lichaam, maar werkte dat letterlijk en figuurlijk weg, ik negeerde het. Ben op yoga gegaan en heb ademhalingsoefeningnen geleerd. Daar heb ik best wel veel aan gehad later.
Ach, ja griep hoort erbij, daar ga je als moeder niet voor in bed liggen.
De zwangerschap van mijn dochter was net zo perfekt en mooi als mijn eerste zwangerschap. Geen enkel probleem.
Een poosje ging het "goed". We hadden net een huis gekocht en ik werkte daar alle dagen van de week, om thuis te komen en kraamvisite te ontvangen. Ik was nou eenmaal de handigste.
De enige keer dat ik in bed moest blijven, was door gekneusde ribben, drie stuks, maar ik had mijn baby-dochter gered, door haar op mijn buik te trekken toen ik met haar van de trap afviel.
Zij was nog een baby, toen ik een ziekenhuisopname had van twee weken.
Angstaanvallen, hartkloppingen, elke ochtend ziek en misselijk opstaan, diarhea, depressie, mijn leven was een hel.
Heb alle mogelijke gruwelijke onderzoeken gehad, twee weken lang, elke dag weer, er werd niets gevonden.
De internist had ingezet op de ziekte van Crohn, maar dat had ik niet. Uit de ontlasting bleek, dat ik teveel vet uitstootte.
En kanker had ik ook niet, wel heel erg ziek, maar ze wisten het niet. Dus ik mocht naar huis, zo ziek als ik was. Ik wist me geen raad en was in pure paniek.
Elke ochtend misslijk wakker worden, diahrea, overgeven en de dag willen doorkomen, zonder het aan de kinderen te laten merken.
Bracht ze naar school en gaf over op weg naar huis. Maandenlang.
Naar mijn werk in Haarlem en overgeven, elke dag weer.
En maar doorgaan.
Opeens, op mijn werk in Haarlem, zag ik niets meer, letterlijk, ik zag niets meer. Was zo ontzettend bang. Het was niet donker, maar ik kon niets meer zien.
Ik werd naar huis gestuurd, maar durfde niet te rijden.
Ik kwam terecht in een winkelcentrum in Haarlem en heb daar huilend rondgelopen,
Meer herinner ik me niet.
Ik wilde naar huis, maar wist niet hoe ik daar veilig kon komen. Heb daar een hele tijd in een winkelcentrum rondgelopen, hopend op wat afleiding. Daar op een bankje zitten huilen van ellende.
Kennelijk heb ik het gered, uren later,geen idee hoe.
Kreeg vervolgens te maken met, het fenomeen van opeens niets meer kunnen zien. Kon geen potlood meer vast houden en kon geen woord meer lezen.
Altijd met het idee en geloof , dat dat wel over zou gaan, zei ik niets. Tegen niemand, per slot van rekening was ik opgevoed met het idee; "het komt vanzelf, gaat vanzelf ook weer weg." Ik heb daar mijn contract uitgewerkt.
Direkt daarna, kreeg ik een tweemalig, 3 maandelijks contract in Velzen. Het deprimerende gebouw alleen al.
Mensen die jaloers waren op mij, omdat ik all-rounder was en zij niet. Ik was een bedreiging. Dat heb ik geweten, rapportages van mij verdwenen zomaar in het niets en het roddelcircuit werkte op volle kracht. Iedereen was bang voor hun hachie, omdat ik als all-rounder de boel weer weer moest optrekken. Maar ja, dat zou tevens de zwakheden van anderen duidelijk maken. En dat deed het ook, dus de haat en nijd nam toe.
Mijn plezier in het werken was daar toen al tot 0 gereduceerd.
Toen we die zomer onze oppas moesten ontslaan en het bouwvak-vakantie was, besloot ik, dat ik het tweede deel van het contract niet zou aanvaarden en als moeder bij mijn kinderen wilde zijn.
Het was een mooie zomer en we genoten van het mooie weer. Ik kon eindelijk ontspannen en er optimaal voor mijn kinderen zijn !!!!!!
Toen ging het helemaal fout in September met mij. De ontspanning had tegen mij gewerkt of juist alles opgehaald wat ik nooit verwerkt had.
De relatie met mijn ouders en broers, de angsten die ik had voor kanker, mijn kinderen te verliezen, geen respect van mijn man, want ik was lui, zei hij, mijn lichaam sloopte me. En daar kwamen de ansgtaanvallen weer. Wat een hel was dat. Enorme nachtmerrie's .
Ik weet nog, dat ik mijn broer eens gebeld heb uit pure nood: "Kom alsjeblieft, ik ga dood", geloof ik gezegd te hebben.
En hij kwam gelukkig. Als ik nu zou doodgaan, zouden mijn kinderen tenminste niet alleen zijn, dacht ik alleen maar. De doodsangst bleef aanhouden.
Mijn lichaam kon niet meer en geestelijk was ik ook niets meer waard. Had veel nachtmerrie's.
En altijd maar ergens een ontsteking, voorhoofd, kaken, bijholtes, in mijn liezen, blaas, had altijd wel een ontsteking ergens in mijn lichaam. Veel pijn gehad en heel veel medicijnen. Antibiotica.
Maar steeds als ik griep had, had ik drie dagen koorts en viel dan enorm af. Terwijl ik al heel weinig woog en vaak op de ondergrens heb gezeten. Mijn dokter heeft mij in mijn leven driemaal gezegd, dat als ik nog een kilo meer zou afvallen, hij me zou laten opnemen in het ziekenhuis.
De ontstekingen namen toe, vooral in mijn mond, mijn kaken en voorhoofd,-en bijholtes. Enorm pijnlijk en opnieuw enorm veel anti-biotica. Was zo moe, zo ontzettend moe !!!
Was ik altijd al, maar had daar altijd een excuus voor.
Zo ontzettend moe.
In 2001 ( geloof ik ) overleed mijn vader plotseling. Mijn schoonzus belde mij. Heb Ow gezegd en dat ik er morgen zou zijn, heb TV gekeken en ben naar bed gegaan.
De volgende dag naar Alkmaar gereden en op de A9 kreeg ik een gigantische huilbui. Maar geen huilbui van verdriet, een huilbui van enorme woede. De kloo...... is gegaan zonder ooit tegen mij gezegd te hebben, dat hij om mij gaf, trots op mij was, van mij hield of wat dan ook.
We hebben het keurig afgehandeld, de vriendin van mijn vader erbij betrokken, zonder ruzie alles geregeld. De dag dat hij gecremeerd werd en het weekend daarop, bleef die vriendin van mijn vader bij mij slapen.
Zaterdagnacht kon ik niet slapen. Mijn hart, ondanks de yoga kreeg ik mijn hartslag niet meer normaal, integendeel, het ging steeds harder tekeer. Mijn dochter sliep bij mij in bed en de vriendin van mijn vader op de kamer van mijn dochter. Ben naar naar de vriendin van mijn vader toegegaan, huilend, zo vreselijk bang en ben op haar bed gaan zitten. Maakte haar wakker en zei dat ik ziek was, dat ik hulp nodig had.
Zij draaide zich om, terwijl ze zei, dat bespreken we morgen wel. Mijn armen stonden in brand. Niet letterlijk, maar gevoelsmatig.
Ik ben naar beneden gegaan, heb alle lichten aangedaan en de TV, de dokter gebeld en de voordeur wijdopen gezet. Had een briefje op tafel gelegd, waarop ik geschreven had: "kinderen boven."
Want hij zou mij dood aantreffen, wist ik. Mijn hart ging tekeer, mijn armen stonden in brand, ik ging dood.
De dokter kwam en schrok behoorlijk van wat ik gedaan had, zomaar de deur wijd openzetten?
Hij heeft met mij gesproken. Vroeg wat er voor schokkends gebeurd was en vertelde dat we gisteren alleen mijn vader gecremeerd hadden, maar dat ik dit wel vaker had.
Ik kreeg een heel sterk middel van hem wat ik direct moest innemen. Omdat het even duurde voordat het werkte, bleef hij bij me. Was de weekend-arts, niet eens mijn eigen arts.
Hij verwees me wel dringend de volgende dag naar mijn huisarts te gaan. Ik had een zeer sterke oxazepam gekregen van hem.
Hij ging pas weg, toen ik rustiger werd.
Niemand in huis, heeft hier ook maar iets van gemerkt.
Ben de volgende dag naar mijn eigen arts gegaan en kreeg de Seroxat weer. Dat duurt 6 weken voordat het werkt, die 6 weken moest ik overbruggen , daarom kreeg ik er oxazepam bij.
Ik heb elke dag op de kalender afgekruist, wachtend totdat de Seroxat zijn werk weer zou doen.
Ik weet dat dit alleen de symptomen onderdrukt, maar het stelt mij wel in staat, om te functioneren.
Sindsdien ben ik nog steeds aan de Paroxetine , mag geen dag overslaan.
Paroxetine is hetzelfde als Seroxat. De naam is veranderd.
Heb nooit meer angstaanvallen gehad sindsdien.
Mijn schoonzus vertelde mij ooit, dat zij buiten ging staan, als ze het had. Geweldig idee, maar ik had twee kinderen in huis, dus ik zette de deur open en legde een briefje op tafel.
Eind Maart 2006 ging ik op een zondagavond de bak aan de weg zetten en wilde daarna, zoals ik heel vaak deed, nog een stukje lopen. Het was een heerlijke avond.
De bak kwam aan de weg en ik moest gaan zitten op de stoeprand, omdat ik gewoonweg geen stap meer kon verzetten. Ik begreep maar niet wat er aan de hand was, maar moest me omdraaien op handen en knieen om weer overeind te komen. Ik trilde over mijn hele lichaam, niet van de kou, maar van zwakte.
Ben weer thuis gekomen. Maar ik was enorm geschrokken.
Ik was in de overgang en had een aantal ontzettend zware bloedingen gehad. Daar weet ik het aan.
Maar het ging niet beter na een nacht goed slapen, integendeel.
Had nog steeds een hele zware bloeding en ging naar een plaatsvervanger mijn mijn huisarts, die op vakantie was.
Het was dinsdag en bloedheet. Ik had mijn vriendin en een fleece-jack meegenomen en driemaal dubbelgevouwen om op te zitten.
Ik wilde geen bloed achterlaten op de stoel.
Hij nam direct bloed af en de uitslag was schokkend.
Ik had hele zware bloedarmoede, veel te lage bloeddruk, 90 over 60, mijn HB was 4.7. Dat was angstaanjagend laag. ALLE gemeten waarden, waarden veel te laag.
Die arts heeft direct gebeld met het ziekenhuis. Een bloedtransfusie was geen optie, want het zou er net zo snel weer uitgaan als het erin kwam. Opname was niet mogelijk want er was geen plaats.
Dus ik kreeg Primolut en Ferrograd.
Daarna ben ik in sneltempo verder achteruit gegaan. Kreeg verlammingsverschijnselen, hevige pijn in mijn onderbuik, verlammingsverschijnselen in mijn linkerarm, oogmigraine en alle kracht was verdwenen. En dan de branden in mijn lichaam. Mijn armen stonden in brand !! Vreselijk. De ene ontsteking na de andere. Zoveel pijn.
Kon niet eens meer naar het toilet of naar de keuken om een kop koffie te halen.
In juni moest ik naar het ziekenhuis voor een implantaat om de bloedingen te stoppen. Mijn vriendin was weer mee. Ik was ondertussen veel gewicht verloren en heel erg zwak.
Heb de maanden daarna, beneden op de bank geslapen, omdat ik niet meer boven kon komen. Ik kreeg uiteindelijk een rolstoel.
Wat geweldig, ik kon nu zelf koffie halen, iets te eten en naar het toilet zonder totaal uitgeput te zijn.
De ontstekingen bleven en waren volop aanwezig. Heviger en vaker dan ooit tevoren. Een aantal tanden en kiezen waren los gaan zitten en steeds had ik een (pijnlijke)ontsteking.
Maar ik was dat jaar niet naar de tandarts geweest, dus in December ben ik weer gegaan, omdat ik loszittende tanden en kiezen had die mij heel veel pijn deden.
Die wilde ik eruit hebben. Daarnaast een flink aantal zieke elementen die niet meer te redden waren.
Mijn ondergebit is volledig getrokken en twee elementen uit mijn bovengebit.
Met name de met amalgaam-gevulde elementen gingen eruit. ( Dat realiseerde ik mij later pas ).
Heel erg snel na het trekken van die zieke tanden en kiezen, ging ik me enorm veel beter voelen. En opeens, op een dag, realiseerde ik me, dat het meeste amalgaam uit mijn mond weg was.
Ik had opeens geen bloedend tandvlees meer. Dat kon toeval zijn.
Maar was ook van de sterke stemmingswisselingen af. Nou, dat zal wel door de ontstekingen zijn gekomen, dacht ik.
Mijn zintuigen waren opeens veel sterker. Of verbeeld ik me dat nu??? Had opeens veel minder vaak diahrea. Zou dat komen omdat ik me zoveel beter voel?
Opeens realiseerde ik me, dat veruit het meeste amalgaam uit mijn mond was.
Dat was het moment, waarop ik besloot te Googlen naar amalgaam.
Ben terecht gekomen op een forum over mensen die met amalgaam te maken hadden en ik ben verder gaan zoeken.
Ben onderzoek gaan doen.
Ik kreeg een lijst met ziektes die voorkomen bij mensen die kwikvergiftigd zijn. Vrijwel alles wat daarop stond, kon ik aankruizen.
Conclusie, de kans dat ik kwik-vergiftigd was, was erg groot.
Alle ziektes hierboven vermeld, staan op die lijst. Allemaal.
Chronisch tekort aan weerstand. Uiteraard is allergie de hoofdoorzaak. Maar ben nooit getest op uitsluitend kwik. Ja, altijd kwam eruit: zware metalen , maar heb nooit aan mijn vullingen gedacht. Wie zou dat doen? Welk mens weet wat amalgaam is? Ik kan uitsluitend goud en zilver verdragen; gerodineerd goud is ook uit den boze voor mij.
Nu bijna een jaar later en heel veel onderzoek en ervaring gelezen te hebben, weet ik zeker, dat ik kwik-vergiftigd ben van jongs af aan.
Sinds het trekken van de zieke elementen, heb ik geen ontsteking meer gehad.
Heb de griep gehad en ondanks de koorts niet afgevallen.
Mijn nagels groeien weer.
Ben 11 kilo aangekomen in bijna een jaar.
Ik ben zo gelukkig.
De vermoeidheid is nog sterk aanwezig (CVS), evenals de verminderde weerstand en de regelmatige diaree (LGS). Heb erg veel hardnekkige veel en vaak bloedende plekjes op mijn armen, benen en rug. De laatste is nu aan het verdwijnen. De oogmigraine is ook lang niet zo heftig meer. Heb pijn in gewrichten, linker-elleboog en rechter-knie. Heb onuitwasbare bruin-roze plekker in mijn katoenen ondergoed en lakens. Niet meer te bleken ook.
Nachtmerrie's heb ook vrijwel niet meer, het zijn dromen geworden.
Maar als de laatste restjes straks amalgaam verwijderd zijn, kan ik gaan ontgiften.
Dat is een heel lang proces, dat jaren zal duren. Niemand weet precies wat goed is en niet goed. Uiteraard is elke mate van vergiftiging verschillend.
Kwik hoopt zich op in de organen, nieren, lever, schildklier, de hersenen en de botten.
Ik denk niet, dat ik kwik-vrij zal sterven; het gif zit al van jongs af aan in mijn lichaam.
Te snel ontgiften, kan niet, zou een doodvonnis zijn !!!!!
Het moet weg, via de nieren en de lever. De kwik in de botten is het moeilijkste , dat kan mijn gewrichten gaan aantasten.
Ik heb ws. het leaking-gut-syndroom (LGS). Dat zijn miniscule kleine gaatjes in mijn dunne darm, niet te vinden bij een inwendig onderzoek.
Daardoor heb ik regelmatig zomaar diaree. Al jaren.
Ik heb zeker het Chronisch Vermoeidheissyndroom (CVS). Dat was al vastgesteld.
Het LGS kan ook komen, door de ontzettend vele antibiotica, die heb in heb genomen voor al die ontstekingen en door alle pijnstillers.
Dat is niet meer te achterhalen. Vraag van de kip of het ei.
Allergisch ben ik. Dat is de basis.
Toen kwam de amalgaam in mijn lichaam, al heel jong.
Ik weet niet meer, wanneer de diaree begon. Kan daar niets zinnigs over zeggen.
Die branden in mijn armen had ik vaker gehad. Helse branden.
Ik ben eigenlijk altijd ziek geweest, maar kinderen halen het sterkste uit de moeder, dat deed ik en hoop dat ik was.
Denk, dat mijn kinderen dat anders ervaren hebben. Ze zijn vergeten, dat ik altijd actief was op school (zat in de ouderraad oa.), werkte, het huishouden deed en altijd meeging naar hun sportverenigingen.
Al die jaren, van jongs af aan, vaak zo ziek geweest, door de amalgaam in mijn gebit.
Ik niet alleen, heel erg veel mensen , die allergisch zijn voor zware metalen.
In diverse landen in Europa, is amalgaam al verboden.
Amalgaam bestaat voor 52% uit kwik.
Ja, wist al heel vroeg, dat ik alleen goud en zilver kon verdragen; ik wist alleen niets van wat er in mijn gebit werd gestopt. Wie wist dat wel?
Mijn arts wist dat ik sterk allergisch was, de tandarts niet. Die twee hebben geen overleg met elkaar.
Daarbij is amalgaam een relatief goedkoop en snel produkt. Elke andere vulling, is veel duurder en de behandeling duurt gem. zo'n 15 minuten langer. Dat wil geen tandarts.
Wij zouden een dure patient voor de tandarts zijn, maar over de jaren genomen, zou de gehele gezondsheidszorg veel kunnen besparen, als wij maar erkend zouden worden. Maar nu, alweer na langdurig onderzoek, blijkt de Farmacie hier een hele grote rol in te spelen.
De EU wil ook dat amalgaam verboden gaat worden in heel Europa.
Maar ja, dat moeten wij opnemen tegen een gevestigde geneeskundige orde en tegen de Staat.
Als de Staat nl. nu amalgaam gaat verbieden, zijn ze bang voor enorme claims van ons. ( Denk daarbij bv. aan de mijnwerkers en de mensen die met asbest moesten werken).
Als de EU het gaat verbieden, is de Staat veiliggesteld van claims.
Het is een enorm politiek spel, waar ik nu ook daadwerkelijk mee bezig ben.
Ondertussen zouden wij naar Zweden, Duitsland, Canada, Australie Zuid-Afrika of California moeten, om de juiste ontgiftingsbehandeling te krijgen. Noorwegen heeft amalgaam-vullingen verboden ing. 01-01-2008
Ik heb CVS, leaking-gut-syndroom en de kans, dat ik hiervan zal genezen is heel erg klein.
De kans is groot, dat de problemen met de gewrichten zullen verergeren. Ben vergeetachtig. Heb "stuiptrekkingen". Trillende handen en benen. Diaree. Afwisselend erg warm met koude periferie en andersom.
ME is al direct gerelateerd aan kwik-vergiftiging en Alzheimer ook.
Mijn lichaam zit vol met kwik.
Ben begonnen met ontgiften en ik luister nu naar mijn lichaam.
Neem nu: zink, calcium, chlorofyl, magnesiun en de Vit's C, B5, B6 en E.
Was de afgelopen tijd weer erg zwak, veel willen, niets kunnen. Stofzuigen doe ik in delen. Ik slaap weer veel meer.
Opmerkelijk: linksboven kies met amalgaam-vulling deed me pijn de laatste tijd. Klopt, de vulling was gespleten, vastgesteld door de tandarts ( 28-01-2008 )
Op 28-02-2008 worden mijn laatste drie amalgaam-vullingen verwijderd.
Dan ben ik amalgaam-vrij.
Annelies
Sinds een jaar, weet ik, dat ik kwikvergiftigd ben door de amalgaam-vullingen in mijn gebit. Heb een jaarlang, dagelijks onderzoek te hebben gedaan, politiek maatschappelijk en de ziekte zelf (ook de psychologische gevolgen) en het ontgiften.